28.12.10

έφυγε λέμε το κακό!

Χθες ήταν τα γενέθλιά μου.
Πάλι, ναι. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Δεν μπορώ να το αποφύγω.
Φέτος λοιπόν, μου χάρισαν ένα ζευγάρι ωραιότατα μαύρα γάντια και μια εξαίσια πένα με μαύρο μελάνι. Τυχαίο;
Α ναι, κι έναν σκουροπράσινο, μικρό, κέρινο Ινδό ελέφαντα.
Αυτόν όμως τον ζήτησα, δεν ξέρω αν μετράει.
Δύσκολη νύχτα η χθεσινή! Ταλαιπωρήθηκε η ψυχή μου.
Ε, μη ρωτάτε τώρα. Είχα τους λόγους μου...
Σήμερα το πρωί όμως, το σύμπαν μου 'στειλε μια μελαμψή μάγισσα, η οποία με διαβεβαίωσε πως "πάει, έφυγε το κακό!".
Συμμορφώθηκα λοιπόν κι εγώ με τα λόγια της και έπραξα τα δέοντα.
Και αφού γαλήνεψα τελείως, έλαβα ένα υπέροχο γενέθλιο δώρο.
Δείτε το:

25.11.10

YES WE CAN!!!

Καλημέρα σ’ όλα τα παιδάκια!
Χαθήκαμε ε;
Ναι, βλέπετε είναι που πάχυνα λίγο και αποφεύγω τις δημόσιες εμφανίσεις.
Αλλά, δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας.
Έχω ξεκινήσει μία μέθοδο self-help και τα αποτελέσματα αναμένονται θεαματικά.
Τι άλλο;
Άλλο, άλλο... α ναι, έχω και κάτι ξεσκαρταρίσματα που με απασχολούν αυτή την περίοδο. Πως ξαφνικά μια μέρα παίρνεις την απόφαση εκεί που κάθεσαι, ότι δεν πάει άλλο με τις ντουλάπες σου και αρχίζεις και πετάς σαβούρα; Ναι, ένα τέτοιο, αλλά στη γενικευμένη του μορφή, αν με πιάνετε. Δε με πιάνετε; Χμμμμ... καλά, δεν πειράζει.
Θα τα πούμε άλλη ώρα, «μεταξύ τυρού και αχλαδίου», όπως λέμε.
Αλλά, για να σας μεταφέρω λίγο την ατμόσφαιρα που επικρατεί με τις ορθάνοιχτες «ντουλάπες», τα πεταμένα δεξιά-αριστερά «ρούχα» και τα διάσπαρτα παντού «παλιοπράματα»... ορίστε, ακούστε τι ακούω μες στη μέση του χαμού!
:-)))))))))))))))))))))

lonely, lonely, lonely yeahhhhhhh!!!

24.10.10

be wrong!


Μου μίλησαν προχθές με ενθουσιασμό για τη δουλειά ενός θεωρητικού, του Ken Robinson. Λίγο αργότερα είδα τη σχετική δημοσίευση της Sofia Samara στο facebook.
«Γιατί οι φίλοι μου ξαφνικά μελετούν τον Ken Robinson;», σκέφτηκα, «Μήπως να ασχοληθώ κι εγώ λιγάκι μαζί του;». Βλέπετε, τόσο σαν μητέρα όσο και σαν άνθρωπο ανακατεμένο με τις κοινωνικές επιστήμες, με ενδιαφέρει πολύ η εκπαίδευση και αυτό είναι ένα από τα ζητήματα που θίγει ο Sir Ken Robinson. Και επειδή όσα εκείνος λέει είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, σκέφτηκα να τα μοιραστώ μαζί σας, εδώ.

Αλλά καλύτερα, πριν συνεχίσω, να σας πω πρώτα μερικά πραγματάκια για εκείνον. Θα ξεκινήσω με τα τυπικά του προσόντα, μιας και οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε περισσότερο αυτούς που έχουν πολλά πτυχία κρεμασμένα πίσω απ’ την καρέκλα του γραφείου τους. Ο Sir Ken Robinson είναι λοιπόν επίτιμος καθηγητής πανεπιστημίου. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό του το 1981 στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, ερευνώντας τη συνεισφορά του θεάτρου στην εκπαίδευση. Είναι επίσης συγγραφέας μιας μεγάλης συλλογής βιβλίων, άρθρων , δημοσιεύσεων κτλ. σχετικά με τη δημιουργικότητα, τις τέχνες, την εκπαίδευση και την πολιτισμική εξέλιξη. Ο Robinson είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ως πρωτοπόρος σε ζητήματα δημιουργικότητας και ανθρωπίνων πόρων. Έχει συνεργαστεί με κυβερνήσεις σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική, με διεθνή πρακτορεία, περισσότερες από πεντακόσιες ιδιωτικές και μη κυβερνητικές επιχειρήσεις και με μερικούς από τους σπουδαιότερους πολιτισμικούς οργανισμούς παγκοσμίως. Επιπλέον, ο Robinson μιλά σε ακροατήρια σε όλο τον κόσμο. Το έργο του έχει αποσπάσει πολλά βραβεία, ενώ η βασίλισσα Ελισάβετ το 2003 τον έχρησε Sir, για την προσφορά του στην εκπαίδευση. 

Σας έπεισα πως πρόκειται για κάποιον σημαντικό; Ωραία. Ας πούμε τώρα και κατιτίς το ανθρώπινο για εκείνον: Ο Ken είναι Άγγλος, γεννημένος το 1950 στο Λίβερπουλ ανάμεσα σε έξι αδέρφια και διαθέτει άφθονο από το χαρακτηριστικό εγγλέζικο χιούμορ. Δεν το ξέρω σίγουρα, αλλά νομίζω πως η πολιομυελίτιδα που πέρασε όταν ήταν μικρός, του άφησε ένα κινητικό κουσουράκι. Είναι επίσης παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών και ζει με την οικογένειά του στην Καλιφόρνια. Ο Ken είναι χαρισματικός ομιλητής γιατί εκτός από γνώστης όσων λέει είναι και «ζεστός» άνθρωπος. Διατυπώνεται με απόλυτη σαφήνεια και επιπλέον διαθέτει προσόντα stand-up comedian. Κυρίως όμως, ο Ken είναι αγαπητός στο κοινό επειδή έχει υψηλό EQ (δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης).

Ποια όμως είναι αυτά τα σημαντικά που λέει ο Ken, ε;

Ο Ken λοιπόν, έχοντας επί χρόνια υπάρξει δάσκαλος στην ανώτατη βαθμίδα της εκπαίδευσης, καταδικάζει άφοβα το παγκόσμιο εκπαιδευτικό σύστημα. Εξηγεί πως αυτό ευθύνεται για το χαντάκωμα της δημιουργικότητας του ανθρώπου, αφού απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στο ήμισυ του ανθρώπινου εγκεφάλου, αυτό το ήμισυ που στοχεύει στο να δημιουργεί… καθηγητές πανεπιστημίου.

Αναρωτιέται ο Ken, και μαζί του όλοι μας, γιατί τα παιδιά διδάσκονται κυρίως μαθηματικά και γλώσσες και πολύ λιγότερο θέατρο ή χορό.

Ο Ken υποστηρίζει πως η δημιουργικότητα είναι εξίσου σημαντική με τη γραφή και την ανάγνωση.
Και λέει πως τα παιδιά δεν φοβούνται να κάνουν λάθος. Οι ενήλικοι όμως τρομοκρατούμαστε στην ιδέα του να κάνουμε λάθος. Και για τούτο ευθύνεται η εκπαίδευσή μας.

Κατά την άποψη του Ken, όταν σε κάποιον δεν επιτρέπεται να κάνει λάθη, αυτομάτως του απαγορεύεται να γίνει σπουδαίος. Το ζητούμενο για εκείνον είναι το να συναντιούνται το πάθος με την ικανότητα. Το σημαντικό είναι το πάθος. Αυτό δηλαδή που ενθουσιάζει το πνεύμα και την ενέργειά μας. Όταν αγαπάμε κάτι μπορούμε να ασχολούμαστε μαζί του επί ώρες. Τότε, η μία ώρα μοιάζει με πέντε λεπτά. Αντίθετα, όταν κάτι είναι πληκτικό, η ώρα δεν περνάει. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την εκπαίδευση. Είναι βαρετή και μοιάζει πως κρατάει πολύ, επειδή, πολύ απλά, δεν τρέφει το πνεύμα μας.

Μιλά επίσης για το πόσο σημαντικό είναι να προμοτάρεται η δημιουργικότητα. Και εξηγεί πως οι περισσότεροι από εμάς ολοκληρώνουμε τις σπουδές μας χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα για το ποια είναι τα ταλέντα και οι δημιουργικές μας ικανότητες.

Ο Ken, όπως όλοι μας, έχει συναντήσει πολλούς ανθρώπους που δεν ευχαριστιούνται τη ζωή τους, που δεν χαίρονται μέσα απ΄ αυτό που κάνουν, ανθρώπους που απλώς ζουν. Αντίστροφα, έχει συναντήσει κάποιους ευτυχισμένους, πλήρεις ανθρώπους, που είναι ο εαυτός τους μέσα απ’ αυτό που κάνουν.

Ο διάσημος συγγραφέας μιλάει για τη διαφορά μεταξύ «μ’ αρέσει να το κάνω» και «λατρεύω να το κάνω!». Λέει επίσης πως το να είσαι δημιουργικός συνεπάγεται πως κάτι κάνεις. Μπορείς να είσαι δημιουργικός κάνοντας οτιδήποτε. Χημεία, κηπουρική, ιστορία, μουσική…

Ο Ken χαρακτηρίζει την εκπαίδευση ως «fast food», θέλοντας να πει ότι είναι η ίδια για όλους. Διαλαλεί πως το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει άμεσα να μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο. Να πάψει να είναι «εργοστασιακό» και να μετατραπεί σε εξατομικευμένο.

Ο Ken Robinson εξηγεί πως οι νέες τεχνολογίες , δηλαδή τα πολυμέσα (multimedia) ή το internet, είναι ιδανικές, αν συνδυαστούν με ταλαντούχους δασκάλους, για να εξυπηρετήσουν τις πραγματικές ανάγκες της εκπαίδευσης, μιας και μπορούν να παρέχουν στους εκπαιδευόμενους εξατομικευμένη δράση σε ένα κοινό, ενιαίο πλαίσιο.

Ο Ken λέει πολλά ακόμα. Μιλάει, ας πούμε, για το ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε καλλιτέχνες αλλά οι περισσότεροι από μας, δυστυχώς, δεν παραμένουμε καλλιτέχνες μεγαλώνοντας. Και βέβαια, ο Ken μιλάει πολιτικά. Για παράδειγμα, μας υπενθυμίζει πως πριν τον 19ο αιώνα δεν υπήρχε εκπαίδευση και πως αυτή ουσιαστικά επινοήθηκε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες τις εκβιομηχάνισης.

Σας έδωσα μια ιδέα του τι λέει ο Sir Ken Robinson; Χαίρομαι. Ο άνθρωπος, βέβαια, αναλύει πολύ περισσότερα θέματα. Έχει άλλωστε γράψει πάμπολλα βιβλία και έχει μιλήσει σε αναρίθμητα κοινά.

Αλλά να, είναι μεσημέρι Κυριακής, θέλω να πάω βόλτα, έχω πολλή δουλειά που με περιμένει το απόγευμα και… αφού φτάσατε να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, νομίζω πως τα υπόλοιπα, αν σας ενδιαφέρουν, μπορείτε να τα βρείτε μια χαρά και μόνοι σας. Τα λέω καλά;

22.10.10

χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί

Επέστρεφα νωρίτερα απόψε από την Κηφισιά, πολύ χαρούμενη γιατί είχα μόλις συναντήσει ένα αγαπητό μου πρόσωπο (το οποίο βλέπω σπανιότερα απ’ όσο θα ’θελα).
Βιαζόμουν κιόλας να φτάσω σπίτι για να δοκιμάσω το περιβόητο ανθόγαλα που είχα πάρει από τον Βάρσο...
Το κανονικό μου δρομολόγιο, όποτε επιστρέφω από Κηφισιά, περνάει από τη Βασιλίσσης Σοφίας και καταλήγει στη Συγγρού.  
Είχα ξεχάσει όμως πως σήμερα δεν ήταν μια οποιαδήποτε μέρα. 
Σήμερα η πόλη μας υποδέχτηκε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον Τούρκο πρωθυπουργό. Καλώς μας ήρθε ο άνθρωπος, δεν έχουμε στ’ αλήθεια κάτι εναντίον του. Αλλά αυτό που ζήσαμε κάποιες εκατοντάδες οδηγοί στο κέντρο της πόλης εξ αιτίας αυτής της άφιξης είναι ενδεικτικό του χάους που επικρατεί σε τούτο τον τόπο.
Μέχρι τους Αμπελόκηπους εγώ κουμαντάριζα το δίτροχο όχημά μου εντελώς μηχανικά. Στην ουσία, ήμουν απορροφημένη στις μουσικές ενός αγαπημένου ραδιοφώνου που το mp-3 δονούσε στ’ αυτιά μου. 
Ναι, το σύστημα έχει ως εξής: πρώτα φοράμε τα ακουστικά, μετά βάζουμε το κράνος (προσεκτικά για να μην κουνηθούν τα ακουστικά από τη θέση τους), μετά συντονιζόμαστε σε έναν καλό σταθμό, μετά δυναμώνουμε την ένταση στο τέρμα και μετά βάζουμε μπροστά και γινόμαστε καπνός. Δικό μου σύστημα αυτό, δε σας το συνιστώ!
Μέχρι την Πανόρμου, λοιπόν, το μόνο που με ενοχλούσε ήταν η ελαφριά ψύχρα της εποχής. Είχε σκοτεινιάσει κιόλας.
Κάπου εκεί άρχισαν οι παρακάμψεις. Η υπόλοιπη Κηφισίας κλειστή. Κανένα πρόβλημα. Κεφάτη εγώ. Στροφή δεξιά. Και πορεία ευθύγραμμη για να φτάσω στη Σούτσου. Στην Αλεξάνδρας ήδη το μποτιλιάρισμα ήταν απερίγραπτο. Λυπάμαι πάντα τους οδηγούς αυτοκινήτων που είναι αναγκασμένοι στις μεγαλουπόλεις να ακολουθούν στωικά το κομβόι που προηγείται, τις ώρες της αιχμής. Απόψε, ειδικά, συμπόνεσα πολλούς από αυτούς. Το φρακάρισμα των αυτοκινήτων, όμως, συνεχιζόταν μέχρι και την πλατεία Κολωνακίου! 
Πουθενά δεν επιτρεπόταν να στρίψεις αριστερά προς Βασιλίσσης Σοφίας και κανένας αστυνομικός δεν ήξερε ούτε πως έπρεπε να διοχετευτεί η κίνηση, που είχε πια πάρει απειλητικές διαστάσεις, ούτε μέχρι τι ώρα θα έπρεπε να μείνουμε καθηλωμένοι, όπως μας ζητούσαν.
Δεν είναι αστείο! Ήμασταν άνθρωποι κουρασμένοι, άνθρωποι που γυρνούσαν από τις δουλειές τους, άνθρωποι που κινδύνευαν με τα «παπάκια» τους να ξεμείνουν από βενζίνη, άνθρωποι μεροκαματιάρηδες οι περισσότεροι, που θέλαμε το πιο απλό: να μας επιτραπεί να φτάσουμε σπίτι μας.
Σταμάτησα σε έξι μπλόκα, για να ζητήσω οδηγίες για το πως θα φύγω από αυτή την «παγίδα». Κανένας από τους αστυνομικούς -σημειωτέον όλοι τους κάτω των 25 ετών (μεγαλύτερο σε ηλικία αστυνομικό δεν είδα!)- δεν γνώριζε να απαντήσει. 
Άκουσα ακόμα-ακόμα και το εξής καταπληκτικό δια στόματος αστυνομικού: «δεν ξέρω, είμαι καινούργιος».
Πως είναι δυνατόν να έχεις αποκλείσει τη μισή πόλη και να μην έχεις προνοήσει τι θα απογίνει με την κίνηση στους δρόμους; 
Πως; Ας μου πει κάποιος.
Και γιατί, παρακαλώ, αποκλείστηκε η μισή πόλη; 
Θα ’λεγα κάτι βαρύ που μόλις πέρασε απ’ το μυαλό μου, αλλά δεν το επιτρέπει η αγωγή μου. 
Ούτε καν θα επαναλάβω τα «άει σιχτίρ» που ακούστηκαν σήμερα στους δρόμους. Ή τα «ποιος χέστηκε ρε για το ποιος ήρθε;»
Θα πω μόνο πως είναι λογικό να εκκενώνεται ολόκληρο το κέντρο της πρωτεύουσας σε ακτίνα χιλιομέτρων γιατί... έτσι και πάθει κάτι ο Τούρκος πρωθυπουργός ενόσω βρίσκεται φιλοξενούμενός μας θα μπουν οι Τούρκοι και δε θα μείνει ρουθούνι! 
Δε λέω, να προστατευτεί ο fragile επισκέπτης σου κύριε, αλλά κι εμείς απαιτούμε το στοιχειώδη σεβασμό που μας αναλογεί.
Σε ένα από τα μπλόκα που σταμάτησα (λόγω δίκυκλου μπορούσα και περνούσα ανάμεσα στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα) ο κόσμος ήταν εξαγριωμένος. Πολλοί οδηγοί αυτοκινήτων βρίσκονταν έξω από τα οχήματά τους και οι περισσότεροι μοτοσικλετιστές είχαν βγάλει τα κράνη. Πανδαιμόνιο! Άπαντες φώναζαν, μαζί κι εγώ, σε έναν σαστισμένο νεαρό αστυνομικό. Κάποια στιγμή ακούστηκαν επαναστατικές φωνές: «Άντε παιδιά, πάμε για ντου!»
Ήταν πράγματι πολύ δελεαστική πρόταση! Δύο βλαμμένα πιτσιρίκια με στολή έφραζαν με μια πλαστική ταινία έναν ολότελα άδειο δρόμο, σε μια κατάσταση που θύμιζε απόλυτη αυθαιρεσία! Αν ο πρώτος έκανε την κίνηση (γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις το φίδι από την τρύπα ο πρώτος το βγάζει) θα ακολουθούσα. Σίγουρα θα ακολουθούσα! 
Κι ύστερα από χρόνια θα έλεγα με περηφάνια στα εγγόνια μου πως κάποτε είχα παραβιάσει τις εντολές της αστυνομίας κι έκανα «ντου»...
Αλλά ο πρώτος, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιου τύπου καταστάσεις, δεν κουνήθηκε ποτέ. Κι εγώ, με ταχυδακτυλουργικό τρόπο, μέσω Πειραιώς, έφθασα σπίτι μου περίπου μιάμιση ώρα αργότερα, νομοταγής και καταεκνευρισμένη.

 


Όσο για το ανθόγαλα του Βάρσου... θα ’λεγα να μην πάρετε! 
Είναι ένα παχυντικό πράμα που μοιάζει πάρα πολύ με σαντιγί. 
Πάρτε κρέμα. Είναι πολύ γευστική. 
Ή ρυζόγαλο, αν σας αρέσει. Ή γαλακτομπούρεκο. 
Έγκυρη πηγή το περιγράφει ως "τέλειο!". 

20.10.10

puttin'on the Ritz

buffalo soldier... αλλιώς

Ken Lee


Χμ...
Για να δούμε αυτό εδώ πως θα το πάρετε.

Θα το πω γρήγορα: τη βρήκα και τη μάζεψα!
Είναι ασιάτισσα.
Περισσότερα δε γνωρίζω γι’ αυτήν.
Α, και βέβαια, είναι κατάμαυρη.
Γούρι! Συμφωνώ.

Δεν το πολυσκέφτηκα όταν την πήρα, αλλά νομίζω πως ένα κατοικίδιο σ’ ένα blog δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.
Μένει να της βρούμε όνομα.
Τι όμως όνομα ταιριάζει σε μια τόσο μπλαζέ γάτα;
...

Αφήστε, το βρήκα!
«Ken Lee».
Ένας φίλος, μου το έμαθε και πιστεύω πως της πάει γάντι!  
Δείτε, δείτε:

19.10.10

το swing της λιακάδας

Έπρεπε να έχω γίνει μέντιουμ.
Δεν το ’πα χθες; Ορίστε, βγήκε ήλιος. Και τι ήλιος!

Παλιά, όποτε είχε συννεφιά ή έβρεχε δε μιλιόμουν.
Οι άλλοι με κορόιδευαν.
Πέρασαν βλέπετε χρόνια μέχρι να μάθουμε όλοι για τη λεγόμενη “seasonal affective disorder” (ή αλλιώς «εποχιακή συναισθηματική διαταραχή»), τη σχέση της μελατονίνης με το φως του ήλιου και για άλλα τέτοια βαρύγδουπα.
Στο μεταξύ, εγώ ρύθμισα μερικά πραματάκια και πλέον είμαι απολύτως συμφιλιωμένη με τα μουντά όταν έρχονται. Μη σας πω πως καμιά φορά μου αρέσουν κιόλας.
Αλλά τη λιακάδα δεν την αλλάζω με τίποτα!
Έτσι, μετά από τόσες μέρες βροχής, έχω κέφια σήμερα.
Και το swing είναι τέλειο για όταν έχεις κέφια...


άντε καληνύχτα

Το άκουγα αυτό προ ολίγου και αποκοιμήθηκα στον καναπέ.
Όχι πως το κομμάτι φέρνει νύστα. Προς Θεού.
Απλώς εγώ κουράστηκα σήμερα.
Κι έξω η βροχή δε λέει να σταματήσει.
Αυτά. 
Καλό μας ξημέρωμα!
Και που ξέρετε; Αύριο πρωί μπορεί να ανακαλύψουμε στις γρίλιες μας σφηνωμένο  έναν λαμπερό ήλιο...

18.10.10

κλείσε τις κουρτίνες



   έβρεχε σήμερα!
   έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε...
   κι εκεί που περπατούσα μούσκεμα, παρά την ομπρέλα μου,
   θυμήθηκα αυτό το τραγουδάκι:


μέρες ραδιοφώνου


Δευτέρα πρωί. Στην πόλη. Με υποχρεώσεις. Και με βροχή.
Όχι ό,τι καλύτερο.
Κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να φτιάξει η διάθεσή μας είναι να ακούσουμε ραδιόφωνο.

Μια καλή ιδέα είναι ένα απ’ τα ραδιόφωνα της ΕΡΤ, ο Cosmos 93,6 fm. Ναι, ναι, της ΕΡΤ. Που έχει επίσης το all time classic Τρίτο Πρόγραμμα στους 90.9. Και μην ακούσω τίποτα χαζά του είδους "το τρίτο είναι γεροντίστικο!", επειδή μεταδίδει μόνο κλασική μουσική. Ξέρω πολύ προχωρημένα τυπάκια που είναι κολλημένα σε σπίτι, γραφείο κι αυτοκίνητο με το τρίτο. Το τρίτο είναι το αστέρι των ερτζιανών!

Ο Cosmos, πάλι, παίζει μουσικές απ' όλο τον κόσμο, κυρίως ethnic διασκευές γνωστών κομματιών. Ακούγεται βέβαια και στα megahertz και μέσω διαδικτύου. Κι έχει το πολύ ταιριαστό moto: «ένας κόσμος, ένα ραδιόφωνο».

Δε σας αρέσει ο Cosmos; Δεν καταλαβαίνω γιατί, αλλά τέλος πάντων. Ας δούμε εναλλακτικές. Αν, για παράδειγμα, είστε στο γραφείο, μπροστά απ’ το PC γιατί δε δοκιμάζετε να ακούσετε τα alternative dance-hits του Republic; Ο πετυχημένος θεσσαλονικιός σταθμός φτάνει ευτυχώς και στα δικά μας αυτιά, κάτω στο Νότο, μέσα απ’ το κουτί του υπολογιστή. Αν τώρα είστε στο Βορρά, απλώς συντονιστείτε στους 100,3 των fm.

Αν όμως θέλετε κάτι πιο ήσυχο για να μπορέσετε να συγκεντρωθείτε και να δουλέψετε, γιατί δεν προσπαθείτε το διαδικτυακό ραδιόφωνο Radio Art;  Θα σας ζητηθεί εκεί να αποφασίσετε μεταξύ jazz & world, greek art & classical και anti-stress. Όλα τους φίνα.

Καλή ακρόαση λοιπόν, ό,τι κι αν διαλέξετε.
Τι; Θέλετε κι άλλα suggestions;
Ε, δε θα τα πούμε όλα τώρα εδώ.
Πω πω, άργησα.
Την καλημέρα μου!

17.10.10

οκτώ γυναίκες

Αυτό το θεατρικό το απολαύσαμε την πρωτοχρονιά του 2008...
Ή ήταν του 7;
Δε θυμάμαι. 
Πάντως, πολύ το φχαριστηθήκαμε!
Και μη βιαστείτε να κρίνετε την παράσταση από το ακόλουθο video. Αυτό απλώς την αδικεί.


Είδος
Μαύρη κωμωδία μυστηρίου

Πλοκή
Σε ένα μεγάλο εξοχικό, μια οικογένεια και το υπηρετικό της προσωπικό κάνουν προετοιμασίες για τη γιορτή των Χριστουγέννων. Ξαφνικά, ο οικοδεσπότης ανακαλύπτεται στην κρεβατοκάμαρά του νεκρός, μ’ ένα μαχαίρι στην πλάτη. Εξαιτίας της κακοκαιρίας (ή πιθανού σαμποτάζ) οι παρευρισκόμενοι στο σπίτι είναι αποκλεισμένοι, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο προτού ο καιρός επιτρέψει σε κάποιον απ’ όλους να πάει μέχρι την κοντινότερη πόλη. Μιας και η απομόνωση του σπιτιού καθιστά μάλλον αδύνατο το ενδεχόμενο να ήρθε κάποιος ξένος και να έκανε το στυγερό έγκλημα, οι ένοικοι του οικήματος αναζητούν τον ένοχο ανάμεσά τους, Ποιος είναι όμως ο δολοφόνος, ανάμεσα στα μέλη του σπιτιού, που ανήκουν όλα στο γυναικείο φύλο; Η σύζυγος; Η κουνιάδα; H πεθερά; Η καμαριέρα; Η μαγείρισσα; Η αδερφή; Ή κάποια από τις δύο κόρες του θύματος; Κάθε γυναίκα έχει μια ιστορία να πει και τα δικά της μυστικά να κρύψει. Προκειμένου να υπερασπιστεί καθεμία τον εαυτό της, στρέφεται ενάντια στο πρόσωπο για το οποίο τρέφει τη μεγαλύτερη αντιπάθεια, βγάζοντας στη φόρα ανομολόγητα μυστικά. Και όλα αυτά με καταιγιστικό ρυθμό.

Ερμηνείες
Άρης Αρμαγανίδης
Γιώργος Γάλλος
Νίκος Καραθάνος
Γιάννης Κότσιφας
Χρήστος Λούλης
Αργύρης Ξάφης
Χρήστος Στέργιογλου
Κοσμάς Φοντούκης
Αιμίλιος Χειλάκης

Σκηνοθεσία
Νίκος Καραθάνος

Σενάριο
Ρομπέρ Τομά

Μετάφραση
Κοσμάς Φοντούκης

Σκηνικά-κοστούμια
Έλλη Παπαγεωργακοπούλου

Κινησιολογία
Αμαλία Μπέννετ (εξαιρετική!)

Φωτισμοί
Λευτέρης Παυλόπουλος

Στίχοι
Λένα Κιτσοπούλου

Μουσική
Φωτεινή Μπαξεβάνη

Chris Botti, ο αισθαντικός

χοντρός-λιγνός


Stan and Ollie. Έχουμε μεγαλώσει μαζί τους.
Όλοι τους έχουμε παρακολουθήσει να κάνουν τα κόλπα τους επί της οθόνης και στους περισσότερους από ’μας αρέσουν πολύ.

Πόσα πράγματα όμως θυμόμαστε για τους Laurel και Hardy;
Θέλετε να πάρουμε την ιστορία τους απ’ την αρχή;

Λοιπόν, ο «λιγνός» Stan Laurel γεννήθηκε στην Αγγλία το 1890, ενώ ο «χοντρός» Oliver Hardy στην Αμερική, δυο χρόνια αργότερα.
Την περίοδο τέλη 1920-μέσα 1940, οι δύο κωμικοί έγιναν ευρέως γνωστοί από τη δουλειά τους στον κινηματογράφο.

Η πρώτη τους κινηματογραφική συνεργασία ήταν στη βωβή ταινία «The lucky dog». Ακολούθησε μια περίοδος που οι δύο ηθοποιοί εμφανίζονταν ξεχωριστά. Από το 1926 όμως άρχισαν να παίζουν μαζί σε ταινίες μικρού μήκους. Επίσημα, οι Laurel και Ηardy έγιναν ντουέτο την επόμενη χρονιά και γρήγορα αποδείχτηκαν ένα πολύ προσοδοφόρο δίδυμο για τους κινηματογραφικούς επιχειρηματίες.
Η πρώτη τους «επίσημη» κοινή συμμετοχή ήταν στο "Putting Pants on Philip", αν και η πρώτη τους εμφάνιση σαν «χοντρός-λιγνός», όπως εμείς τους ξέρουμε σήμερα, ήταν στο "The Second Hundred Years" (Ιούνιος του 1927).

Ανάμεσα στις πολύ δημοφιλείς ταινίες τους συγκαταλέγονται οι: "Sons of the Desert" (1933), "Way Out West" (1937), "Block-Heads" (1938) και οι μικρού μήκους: "Big Business" (1929), "Liberty" (1929) και "The Music Box" (1932).

Η τελευταία ταινία του χοντρού και του λιγνού ολοκληρώθηκε το 1951, λίγο πριν οι δυο τους αποσυρθούν απ’ τη μεγάλη οθόνη. Συνολικά, εμφανίστηκαν μαζί σε εκατόν έξι ταινίες. Πρωταγωνίστησαν σε σαράντα μικρού μήκους ταινίες με ήχο, τριάντα δύο βωβά film, είκοσι τρεις μεγάλου μήκους κινηματογραφικές ταινίες και επίσης έκαναν έντεκα guest εμφανίσεις.

Ο Stan Laurel (1890-1965), ήταν ο γιος ενός Εγγλέζου που έβγαζε το ψωμί του ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και θεατρικός επιχειρηματίας. Λόγω του πατέρα του, ο Laurel ξεκίνησε την καριέρα του στην κωμωδία, στην ηλικία των δεκαέξι μόλις ετών.
Το 1912 μετανάστευσε στην Αμερική , όπου και συντόμευσε το πραγματικό του όνομα (Stanley Jefferson) για να χωράει στις θεατρικές αφίσες. Η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Stan Laurel ήταν το 1917, στην ταινία "Nuts in May" και ο ηθοποιός συνέχισε με πενήντα ακόμα βωβές ταινίες, παρότι η επιτυχία του ήταν μάλλον περιορισμένη.
Το κοινό τον πρόσεξε αρκετά αργότερα, όταν εκείνος άρχισε να εμφανίζεται σε σάτιρες γνωστών δραματικών έργων.
Μεταξύ 1922 και 1925 ο Laurel πρωταγωνίστησε σε μια σειρά από ταινίες, περιλαμβανομένων των "Mud and Sand" και "Dr. Pyckle and Mr. Pryde" (με τον Stan να παίζει ταυτόχρονα και τον ευγενικό γιατρό και το μανιακό τέρας).

Ο Oliver Hardy (1892-1957) έμεινε στην ιστορία γνωστός και ως «Babe». Αυτό το ψευδώνυμο το οφείλει στον κουρέα που τον περιποιόταν την προ-Laurel περίοδο. Ο Ιταλός αυτός μπαρμπέρης όποτε πουδράριζε τον Hardy, μετά το ξύρισμα, έλεγε «that’s nice a baby!». Το “baby” όμως με την ιταλική του προφορά ακουγόταν “babe”, εξ ου και το χαϊδευτικό που κόλλησε για πάντα στον μεγάλο ηθοποιό.
O Hardy, στα τέλη της εφηβείας του είχε υπάρξει ένας δημοφιλής τραγουδιστής σκηνής και είχε δημιουργήσει το δικό του μικροσκοπικό κινηματογραφικό studio, το οποίο εν μέρει διεύθυνε η μητέρα του.
O Hardy λαχταρούσε όμως να πρωταγωνιστήσει σε κωμωδίες, πράγμα το οποίο και ξεκίνησε να συμβαίνει το 1913. Άρχισε να εργάζεται στα Lubin Motion Pictures στη Φλόριδα, ως βοηθός γενικών καθηκόντων. Περίπου τότε παντρεύτηκε και την πρώτη του γυναίκα, τη Madelyn Salosihn.
Το 1914 ο Babe έπαιξε στην πρώτη του ταινία που λεγόταν Outwitting Dad. Μεταξύ 1914 και 1916 ο Babe γύρισε εκατόν εβδομήντα επτά μικρά φιλμ, με τη Vim Comedy Company. Έχοντας μεγάλη ευχέρεια στο να παίζει ήρωες, αχρείους, μέχρι και γυναικείους χαρακτήρες, ο Hardy έγινε ένας επιτυχημένος ηθοποιός δεύτερων ρόλων.
Για τα επόμενα δέκα χρόνια δούλεψε πλάι σε αστέρες όπως οι Billy West, Charlie Chaplin, Jimmy Aubrey, Larry Semon και Charley Chase. Σε σύνολο, ο Hardy πρωταγωνίστησε και συμπρωταγωνίστησε σε διακόσιες πενήντα βωβές ταινίες, εκατόν πενήντα εκ των οποίων έχουν δυστυχώς χαθεί.

Το 1929, οι Laurel και Hardy, αναγκασμένοι από την έλευση του ήχου, έκαναν μια επιτυχημένη μεταπήδηση στον ομιλούντα κινηματογράφο με το "Unaccustomed As We Are".
Η αγγλική προφορά του Laurel και η νοτιοαμερικάνικη προφορά του Hardy σε συνδυασμό με το τραγούδι του, πρόσθεσαν μια νέα διάσταση στους χαρακτήρες τους και βέβαια η ομιλία, τους επέτρεψε επίσης να εμπλουτίσουν το παίξιμό τους.

Το χιούμορ των Laurel και Hardy ήταν κυρίως οπτικό, ενώ καστανιέτες χρησιμοποιούνταν για έμφαση. Συχνά, είχαν καυγάδες μεταξύ τους, καυγάδες πολύπλοκους που περιελάμβαναν καρτουνίστικη βία. Αρκετή από την κωμωδία τους προέκυπτε από μια απλή ιδέα που γινόταν η βάση για αυτοσχέδιες ατάκες.
Πολλές απ’ τις ταινίες τους είχαν εκτεταμένες σκηνές, χτισμένες γύρω από ένα και μοναδικό πρόβλημα, το οποίο το κινηματογραφικό ζευγάρι αντιμετώπιζε, σκηνές που δεν ακολουθούσαν μια συγκεκριμένη αφήγηση. Στην πράξη, ο Laurel ήταν αυτός που σχεδίαζε και συνέθετε τους αυτοσχεδιασμούς. Η συμμετοχή του Hardy σ’ αυτό το κομμάτι ήταν μάλλον περιορισμένη.

Μήπως όμως σας κούρασα με τις λέξεις; Ναι ε; 
Καλά, ελάτε τότε να χαλαρώσουμε και να δούμε μαζί κάτι δικό τους.

life is beautiful

η βασίλισσα του πάγου

16.10.10

καλειδοσκόπιο

why?

Frida Kahlo



Αυτή ήταν η Frida. Μάγκας!

Γνώριζα για τη λατρεμένη μου ζωγράφο κι από πριν. Αλλά βλέποντας προ ετών τη μεταφορά της ζωής της στο πανί -στην εκπληκτική βιογραφική της ταινία- την αγάπησα ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μ’ αρέσει τόσο πολύ σ’ εκείνη. Είναι η ανεπανάληπτη τεχνοτροπία των έργων της που δύσκολα κατατάσσεται (αν και τυπικά πρόκειται για λαϊκή αναθηματική τέχνη); Είναι η εξωτική για μένα κουλτούρα που εκείνη κουβαλάει λόγω καταγωγής; Είναι η μαγκιά της, αυτή η μείξη δυσβάσταχτου πόνου και άσβεστου πάθους που τη διακρίνει; Είναι η πρόδηλη ευαισθησία της; Είναι η σοκαριστική ειλικρίνεια της ζωγραφικής της; Είναι όλα αυτά μαζί; Θα σας γελάσω. Αλλά την αγαπώ πολύ.

Κι απ’ όλα της τα έργα, ξεχωρίζω μία απ’ τις αμέτρητες αυτοπροσωπογραφίες της. Είναι ο πίνακας «η μάσκα», μια ζωγραφιά που αντιστρέφει τον κανόνα που συνήθως υπονοούν τα πορτραίτα της, πως δηλαδή το πρόσωπο της Frida είναι στην πραγματικότητα μια μάσκα, πίσω απ’ την οποία κρύβει τα αληθινά της αισθήματα. Σ’ αυτό της το έργο η Kahlo δείχνει μια μάσκα από πεπιεσμένο χαρτί, η οποία εκφράζει με ευγλωττία τα συναισθήματα που δεν αποκαλύπτονται απ’ το πρόσωπο...


Ναι το ξέρω, δε θυμίζει και πολύ Frida αυτός ο πίνακας. Αλλά εμένα αυτός είναι που μ' αρέσει.

15.10.10

οι ξυλοπόδαροι

trouble is my favourite thing!

love shack!!!

the legend of 1900



lollipop

kind and generous

my Nathaniel

Αγαπώ πολύ τα ντοκιμαντέρ.
Ένα απ’ αυτά όμως πραγματικά το λατρεύω!
Μιλάω για το My architect- a son’s journey”, του χαρισματικού Nathaniel Kahn.
Το “My architect” βέβαια είναι λιγότερο ντοκιμαντέρ και περισσότερο μια αληθινή, προσωπική ιστορία. Μια ιστορία όμως με γενναιόδωρη κατάθεση ψυχής.
O Nathaniel είναι ο νόθος γιος του διάσημου αρχιτέκτονα Louis Kahn.
Είναι ένας άνδρας που γύρισε μια ολόκληρη ταινία γυρεύοντας ηθική δικαίωση.
Ένας νέος που τόλμησε να βγάλει στη φόρα τα άπλυτα των τριών διαφορετικών οικογενειών του ιδιόρρυθμου πατέρα του για να διεκδικήσει τη θέση που του άξιζε δίπλα στις ετεροθαλείς αδερφές του, οι οποίες αγνοούσαν την ύπαρξή του.
Είναι ο άνθρωπος που με μια κάμερα παραμάσχαλα γνώρισε τον νεκρό πατέρα του (μιας και δεν πρόλαβε να μάθει πολλά από τον ίδιο) μέσα από τα ανά τον κόσμο θαυμαστά έργα εκείνου και μέσα από τα λόγια των συνεργατών του.    
Και τελικά, ο Nathaniel είναι ο σκηνοθέτης ενός αριστουργήματος!
Ο τρόπος που αποτυπώνει τη δραματική ιστορία του στην οθόνη αποκαλύπτει  ένα εξαιρετικό ταλέντο.
Στα 117 λεπτά αυτής της ταινίας είναι πολλές οι φορές που  τα μάτια μας μουσκεύουν, ενώ κάποιες στιγμές μένουμε πραγματικά άφωνοι!
Ο Nathaniel τα κατάφερε: δεν είναι πια ο "μπάσταρδος". 
Το επώνυμό του, του ανήκει δικαιωματικά. Το κέρδισε!
Θα τον θυμόμαστε όχι μόνο γιατί είναι ο γιος ενός περιβόητου πατέρα αλλά γιατί κατόρθωσε, με ένα μόνο film, να επισκιάσει, με την ευαισθησία και το πείσμα του, ολόκληρη την καριέρα του "τεράστιου" Louis Kahn.

Nathaniel Kahn






Nathaniel & Louis Kahn


14.10.10

Πόλη. Μια νύχτα δρόμος...

για εκείνους που ’χουν ρίζες από ’κει
για όσους την κουβαλάνε μέσα τους
γι’ αυτούς που γκρινιάζουν που είμαστε γειτονιά
και βέβαια, για ’μας, 
που τη λαχταρά η ψυχή μας, 
χωρίς να γνωρίζουμε γιατί


Gabriel's oboe




3.10.10

επιτύμβιο


Κική Δημουλά, Αθηναία πολυβραβευμένη ποιήτρια & ακαδημαϊκός (1931-...)

«Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως
Ένα τοις εκατό αποτελείται
από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο
να ΄ναι το τελευταίο.»

Αλλά και τελευταίο
ακόμα πιο φιλί θα λέγεται

όσο καιρό τουλάχιστον
θα το τραβολογάνε
η μνήμη από τη μια μεριά
η λήθη από την άλλη
η καθεμιά δικό της θεωρώντας το

ώσπου ο δίκαιος Σολομών
για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει
μισό να πάρει η μια μισό η άλλη

κι όποια απ’ τις δυο κάθε φορά
-ποτέ δεν είναι η ίδια-
ουρλιάξει μη.

Κάθε φιλί
Αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο
να ΄ναι το τελευταίο.

Διαρκές είναι μόνο
Εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται
η αναμονή και η παραίτηση

άνθη αντίπαλα οι δυο τους
σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο
κενοτάφιο στολίζουν.

από τη συλλογή "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως", εκδόσεις Ίκαρος