31.5.11

κρίση!



Σας έχω φρέσκο διάλογο, πρωινό, από το γυμναστήριο.
Βέβαια, διότι τελευταίως τα πρωινά, κατά τις οκτώ η ώρα είμεθα στο γυμναστήριο. Ποιοι είμεθα; Βασικά, η εξοχότις μου και η εξοχότις του Σαλέα, επιστήθιας φίλης παλαιόθεν (Σαλέας είναι το... καλλιτεχνικό της). Μαζί μας βεβαίως γυμνάζονται και άλλες εξέχουσες προσωπικότητες, για παράδειγμα ένας γοητευτικός ψυχίατρος σε άριστη φυσική κατάσταση (!), ένας συμπαθέστατος αντιπρύτανης (νέος αλλά σε ελεεινή φυσική κατάσταση!) και διάφοροι άλλοι. Ε ακόμα δεν τους ξέρουμε και όλους εκεί πέρα μέσα...   

Το πρωί λοιπόν με τον Σαλέα περπατούσαμε (παύλα σερνόμασταν) πάνω σε διπλανούς διαδρόμους. Η φιλενάδα μου -που είχε χθες βράδυ διαβάσει την προχθεσινή ανάρτησή μου με τίτλο «αν υποψιαστώ ότι θα πάω στο μέντιουμ…»- άρχισε τα δικά της:

-          καλά ρε, τι έπαθες πάλι;
-          για ποιο απ όλα λες;
-          για αυτό με τη μαύρη φάτσα!
-          ποιο παιδί μου;
-          με τον αφρικανό πνευματιστή μωρέ
-          ααα… ναι, πλάκα είχε αυτό!
-          φανταααάσου
-          τι πράμα;
-          ε, για να σταματήσει αυτός και να σου δώσει το χαρτί...
-          ε, τι;
-          ε τι τι; άμα έδειχνες καλά δε θα σταμάταγε
-          γιατί πως δείχνω δηλαδή;
-          άστο!
-          όχι για πες
-          ε τι να πω;
-          να πεις πως δείχνω
-          ε, δεν είσαι κι όπως ήσουνα
-          όπως ήμουνα πότε;
-          παλιά
-          γιατί ρε Σαλέα, είσαι εσύ όπως ήσουνα παλιά;
-          καλά, κανείς δεν είναι όπως ήτανε παλιά
-          ε τότε;
-          αλλά δε σταματάνε μαύροι και τον καθένα στο δρόμο να του δίνουνε χαρτάκια με λύσεις στα προβλήματά του...
-          ααα... δε θα τα πάμε καλά σήμερα! τι θες να πεις ρε;
-          ε αυτooό...
-          αυτοοό θες να πεις; άμα σου ανεβάσω την ταχύτητα στο 9 και απογειωθείς μαζί με τον διάδρομο δε θα μιλάς πια, θα ψάχνεις μόνο διάδρομο προσγείωσης!
-          ε τώρα γιατί τσαντίστηκες;
-          ενώ έπρεπε να χαρώ, ε;
-          άντε βρε... δε σου ’πα, ο Μακρόπουλος με τη γυναίκα του χωρίζουν!
-          να πάνε στον αφρικανό πνευματιστή να τους τα ξαναφτιάξει!
-          μην κοροϊδεύεις!
-          άσε ρε Σαλέα, κολλημένη χίλια χρόνια με τον Μακρόπουλο...
-          γιατί; έχει πολύ ωραία φωνή!
-          τώρα θα σε φτιάξω! κύριε γυμναστά! η δεσποινίς με ενοχλεί!
-          ιιιιιιι!!!


live δεν τον ήθελες; et voila, όλος δικός σου! 

30.5.11

αν υποψιαστώ ότι θα πάω στο μέντιουμ...




στέκομαι μέρα μεσημέρι στην Αλεξάνδρας 
(χαμηλά, προς Πεδίο Άρεως)
κοιτάζω κάτι αποτελέσματα από ιατρικές εξετάσεις μου 
που μόλις πήρα στα χέρια μου
με πλησιάζει νεαρός αφρικανός κύριος
μου χαμογελά
ανταποδίδω το χαμόγελο
μου δίνει το χαρτάκι που θα δείτε ευθύς αμέσως
και φεύγει...

λέω να πάω παιδιά, πεθαίνω για τέτοιους διαλόγους!
αν θέλει κανείς να έρθει για παρέα... ευχαρίστως.



28.5.11

:-)))

κωδικό όνομα "greek island"

ένα ζευγάρι γιγάντια κυάλια, έργο της Κλειώνης Μανουσάκη & η πλέον αναγνωρίσιμη σημαία στην Ιστορία, χειροποίητη & άψογα συντηρημένη


Αν περιφέρεσαι πρωινή ώρα κάπου ανάμεσα στη λεγόμενη «νεοκλασική τριλογία», δηλαδή στη Βιβλιοθήκη, την Ακαδημία και το Πανεπιστήμιο, σημαίνει βέβαια πως είσαι στο κέντρο της Αθήνας. Και αν τυχόν, έτσι καθώς στέκεις στον ομφαλό της πρωτεύουσας, σου περισσεύει λίγος χρόνος ανάμεσα στις υποχρεώσεις σου, μπορείς να τον ξοδέψεις με πάμπολλους διαφορετικούς τρόπους. Να προτείνω έναν; Θα πω για κάτι που έκανα εγώ προχθές το πρωί και μ’ άρεσε πολύ, ίσως μάλιστα το επαναλάβω κάποια ώρα.

Να τι έκανα λοιπόν: Καθώς στεκόμουν στα σκαλιά έξω απ’ την Πρυτανεία αποφάσισα να διασχίσω το δρόμο. Δεν πήγα για καφέ, ούτε για βόλτα στις βιτρίνες στον ήλιο. Διάλεξα κάτι διαφορετικό. Μπήκα στην είσοδο που βρίσκεται στον πεζόδρομο της Κοραή στον αριθμό 4 και κατέβηκα κάτω, στα έγκατα του κτιρίου της ΕΘΝΙΚΗΣ ασφαλιστικής.

Είχα μάθει για την ομαδική καλλιτεχνική έκθεση «greek island» που τελείωνε χθες και είπα να την προλάβω. Κατέβηκα λοιπόν δυο-δυο τα σκαλιά κι εξαφανίστηκα μέσα στα αντιαεροπορικά καταφύγια αυτού του κτιρίου που αρχικά λειτουργούσε ως οικία αλλά που περιήλθε στην ιδιοκτησία της εταιρίας το 1894.

Το 1941 όμως τα υπόγεια αυτά άλλαξαν χρήση. Οι Γερμανοί κατακτητές τα επέταξαν για να τα χρησιμοποιήσουν ως κρατητήρια της Κομμαντατούρ. Σ’ αυτά τα δεσμωτήρια φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και πιθανώς απεβίωσαν ήρωες της Κατοχής.

Οι μαρτυρίες τους, χαραγμένες σε τοίχους και πόρτες, είναι συγκλονιστικές! Οι χώροι των δύο υπογείων της Κοραή κυριολεκτικά πάλλονται από ενέργεια, ακόμα και σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά. Το κτίριο ορθώς έχει συντηρηθεί και έχει χαριστεί σ’ όλους τους Έλληνες, γιατί οι μνήμες αυτές είναι μνήμες του έθνους.

Τις κρίσιμες μέρες που διανύουμε, μια βόλτα σ’ αυτά τα υπόγεια είναι ίσως πιο χρήσιμη από ποτέ. Κατεβαίνοντας εκεί κάτω, επιστρέφεις ύστερα αλλιώς στην πολύβουη Αθήνα. Μ’ άλλο κουράγιο κι άλλη πίστη...


πληροφορίες σχετικά με το κτίριο και τις ώρες επίσκεψης: http://www.korai4.gr/


"Greek island", για όποιον απορεί για τον τίτλο του post, λεγόταν η έκθεση που διήρκησε ένα μήνα. Αυτό το όνομα υπήρξε συνθηματική ονομασία μυστικού καταφυγίου του Αμερικανικού Κογκρέσου. 
Που κολλάει τώρα αυτό ούτε εγώ το κατάλαβα. Τέλος πάντων.

Επίσης να πω πως δεν πειράζει καθόλου που τελείωσε πια η έκθεση. Δε νομίζω πως υπάρχει παρέμβαση ικανή να προσθέσει κάτι σ' αυτή την κιβωτό. Τα υπόγεια της Κοραή 4 είναι τα ίδια έργα τέχνης και μάλιστα ανυπολόγιστης αξίας!

το κτίριο της ΕΘΝΙΚΗΣ ασφαλιστικής, Κοραή 4 Αθήνα

η είσοδος του υπογείου

ιδού ποιος έκοψε την κορδέλα του χώρου ιστορικής μνήμης

video-art στα πλαίσια του "greek island"

γλυπτό από χαρτί στους διαδρόμους του υπογείου

χάραγμα στον τοίχο του 15χρονου τότε κρατούμενου Θεόφιλου

ο χώρος κράτησης των ανδρών

πορτραίτο χαραγμένο από κρατούμενο στον τοίχο

...

"monument of obsession & disorder" του Κων/νου Πάτσιου, γλυπτό δέντρο από φελιζόλ με φωτεινό το σύμβολο του Ισραήλ

μικροί ήρωες: ο Αλέξανδρος ήταν 16 ετών, ο Νικόλαος 17 & ο Κώστας 14!

παρεμβάσεις των σύγχρονων καλλιτεχνών στον ιστορικό χώρο

όλα για την πατρίδα!


19.5.11

Λομογραφία: μη φοβάσαι, δεν πονάει!


art by Marina Nalbanti

Κοιτώντας πριν λίγο ένα διαφημιστικό της Ελληνικής Λομογραφικής Κοινότητας για μία έκθεση που εκείνη διοργανώνει, σκέφτηκα... «τρελοί αυτοί δε θα ’ναι, λεπροί δε θα ’ναι, λοβοτομημένοι δε θα ’ναι, μάλλον κάποια αίρεση είναι».
Και βέβαια τους έψαξα στο ίντερνετ να δω από που κρατάει η σκούφια τους. Τελικά, οι άνθρωποι είναι φωτογράφοι. Lomographs αποκαλούν τις φωτογραφίες τους, μάλλον ως σύνθετη λέξη που προκύπτει από το Lomo, της ρωσικής φωτογραφικής μηχανής  «Automat Lomo Kompact»  και το –graphs που είναι η κατάληξη του photographs.
Οι φωτογραφίες αυτές μόνο στημένες δεν είναι. Είναι πρόχειρες, απίθανες, ασυνήθιστες, ιδιόρρυθμες λήψεις που καταλήγουν σ’ ένα ολοζώντανο αποτέλεσμα που λίγο απέχει απ’ τις φωτογραφίες που όλοι μας κατά καιρούς τραβάμε.

Οι Lomographs όμως, σε αντίθεση με τις δικές μας αποτυχημένες ή μη απόπειρες που ζουν μες στο συρτάρι, εκτίθενται σε events και shows σε όλο τον κόσμο, με μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό αλλά και από διασημότητες, όπως ο David Byrne ή η Laurie Anderson. Άμα έχεις καλό PR

Τώρα, για να γίνεις μέλος της ελληνικής κοινότητας θα πρέπει να δρας γρήγορα με την κάμερά σου, να μην κολλάς στους φωτογραφικούς κανόνες, τα πρέπει και τα μη, να είσαι παρατηρητικός και επικοινωνιακός.

Δέκα πραγματάκια πρέπει όλο-όλο να θυμάσαι:
1.      να έχεις πάντα την κάμερα μαζί σου
2.      να τη χρησιμοποιείς μέρα και νύχτα
3.      να θεωρείς τη Λομογραφία μέρος της ζωής σου και όχι παρένθεση σ’ αυτή
4.      να πειραματίζεσαι με ασυνήθιστες γωνίες λήψης
5.      να φωτογραφίζεις όσο πιο κοντά στο αντικείμενο γίνεται
6.      να κλικάρεις χωρίς πολλές σκέψεις
7.      να είσαι γρήγορος
8.      να  μη σε απασχολεί από πριν το τι έχει αποτυπώσει η κάμερά σου
9.      ούτε μετά να σε απασχολεί αυτό
10.  ξέχνα τους κανόνες

Ίσως να χρειάζονται μερικά ακόμα διαδικαστικά για να γίνει ένας ενδιαφερόμενος μέλος αυτής της κοινότητας. Να πω την αλήθεια δεν το ’ψαξα. Στην ιστοσελίδα της ΕΛΚ υπάρχουν όμως στοιχεία επικοινωνίας για περαιτέρω πληροφορίες.

Αλλά και στην προσεχή έκθεση (1-5 Ιουνίου 2011) με τίτλο «Lomography turns on the time machine», που θα φιλοξενηθεί από τον χώρο τέχνης & δράσης «βρυσάκι» (Βρυσακίου 17, Πλάκα) φαντάζομαι θα μπορέσει κανείς να λάβει περισσότερες πληροφορίες.

Γιατί, δεν ακούγεται άσχημο σε μία από τις επόμενες εκθέσεις της κοινότητας να υπάρχουν και δικές σου φωτογραφίες. Άσχημο ακούγεται

art by Soulai

art by Kazolea

art by M. Xrysoxoou

art by Maraton

art by Margalia

art by Zisis

art by Marina Nalbanti







15.5.11

έχω εξιτήριο από την Art-Athina!


το εξιτήριό μου από την Art-Athina 2011, έργο της Έλενας Προβατά

 

αυτά τα events για μένα είναι σημεία συνάντησης
είναι αφορμές για να βρεθώ στον ίδιο χώρο
μαζί μ’ άλλα περίεργα τυπάκια
να τ’ ακουμπήσω τυχαία στο μπράτσο
να τα ’χω μπροστά μου στην ουρά στα εκδοτήρια
να τα κοιτώ να περιφέρονται
να τ΄ ακούσω να γελούν ή να σχολιάζουν
ή να δημιουργούν επί τόπου
να καμαρώσω κάποια απ’ αυτά
λαμπερά και απαστράπτοντα
ή κάποια άλλα κάπως αλλόκοτα
μέσα στα αντισυμβατικά τους ρούχα
να αισθανθώ με λίγα λόγια
πως η τέχνη δεν υπάρχει απλώς
στη φαντασία μου
αλλά πως είναι εκεί έξω
ολοζώντανη
πως πάλλεται και μάχεται κάθε στιγμή
για να επιβιώσει
και να μείνει ανυπότακτη
κι ελεύθερη
όπως της πρέπει
κι όπως τη θέλουμε...


προσωπογραφία της Λυδίας Στατήρη

Art-Athina 2011, κλειστό Π. Φαλήρου (γήπεδο TaeKwonDo) 12-15.05.11

 
ελαιογραφία του Andrew Gifford

το υπέροχο, χειροποίητο περίπτερο της δικιάς μας "Athens Voice"

πορτραίτο του Νίκου Ασλανίδη

ο σκατζόχοιρος του Κωστή Γεωργίου (κι ένας επισκέπτης της έκθεσης)

ένα από τα εκπληκτικά ζωγραφικά κολάζ του Josh Dorman 

o "μάγος της fantasy art", ψηφιακός καλλιτέχνης Άγγελος Αγιοστρατίτης με το ευφάνταστο portfolio της artAZ

ένας από τους "κατανυκτικούς" πίνακες του Γιώργου Ρόρρη

ένας καλλιτέχνης της ζωής! ο ηλικιωμένος που έσπρωχνε -μάλλον στα χαμένα- ένα άδειο καροτσάκι για δίδυμα ήταν πλήρως εναρμονισμένος με το δρώμενο & απολάμβανε τα έργα τέχνης γύρω του - απλώς υπέροχος!
πίνακας του Αχιλλέα Ραζή
love at first sight! αυτό το φέσι θέλησα να το αποκτήσω, αλλά... αλλά!
"οι απέναντι", έργο του καθηγητή της Α.Σ.Κ.Τ. Άγγελου Αντωνόπουλου (το φέσι & το κάδρο, όχι ο κύριος), πωλείται προς 6.000 €, αν και ο γκαλερίστας μου είπε πως θα μπορούσαμε να το πάρουμε μισό-μισό!!! τι να εννοούσε;
μερικοί από τους Εν Φλω, τους φοιτητές της Α.Σ.Κ.Τ. στη Φλώρινα που δημιουργούσαν και έδιναν δωρεάν σε κάθε επισκέπτη το εξιτήριό του πριν φύγει! το πιο ωραίο στγμιότυπο της έκθεσης! μπράβο παιδιά!!!

14.5.11

ο Παρασκευάς & ο Σβατσενίγκας

ο "Παρασκευάς", έργο μαθήτριας β' λυκείου (ονόματα δε λέμε!), με στυλό, μέσα στο βιβλίο των Λατινικών (τα συχαρίκια είναι γραμμένα από τη διπλανή της)


σχολείο
ατελείωτες ώρες παράδοσης
Αρχαία, Λατινικά...
κι έξω άνοιξη...
πλήξη, ανία, βαρεμάρα!


ο "Σβαρτσενίγκα", έργο με μολύβι, πάνω στο θρανίο (το όνομά του σημαίνει μαύρος Σβαρτσενέγκερ,  είναι σύνθετη λέξη που προέρχεται από το Σβαρτσενέγκερ & το nigga, το οποίο στην αμερικανική αργκό σημαίνει "μαύρος")


κύριοι του ΚΤΕΛ, ντροπή!




Θυμάστε ένα παλιό τραγούδι του Χρήστου του Κυριαζή που ’λεγε «θα ’ρθω να σε πάρω με μια μπλε λιμουζίνα απ’ τη στάση του ΚΤΕΛ»; Ωραίο κομματάκι, ποπάκι, ξεφεύγει απ’ το κλαψιάρικο ύφος του γνωστού αοιδού. Το ’ψαξα να το βάλω εδώ αλλά δυστυχώς δεν το βρήκα.

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι πως με το ΚΤΕΛ σπανίως ταξιδεύουν νεαρές φιλενάδες εύπορων κυρίων, τις οποίες παραλαμβάνουν κατόπιν πολυτελείς λιμουζίνες.  Το ΚΤΕΛ είναι μέσο μεταφοράς του λαού. Μ’ αυτό ταξιδεύει κατά βάσει ο μεροκαματιάρης, ο φοιτητής, ο συνταξιούχος... με δυο λόγια η φτωχολογιά. 

Ας πούμε πως κάποιος θέλει να πάει στη Σαλονίκη. Θα πρέπει να διαλέξει τον τρόπο. Ανάλογα με το ποιος είναι, δηλαδή με το πόσα φράγκα έχει μέσα η τσέπη του, μπορεί να προσγειωθεί στη συμπρωτεύουσα με την Ολυμπιακή και να ’ναι «του κουτιού», ή να φτάσει ιδρωμένος και πιασμένος με το λεωφορείο. Συμφωνούμε μέχρι εδώ;

Ωραία. Επίσης, το ΚΤΕΛ είναι ένας πολύ δημοφιλής και σχετικά οικονομικός τρόπος μεταφοράς δεμάτων στο εσωτερικό της χώρας. Ποια μάνα που το παιδί της είναι μακριά της δεν έχει κάποτε στείλει με το ΚΤΕΛ ένα δέμα με χρειαζούμενα, με φαγάκι μαγειρεμένο απ’ τα χεράκια της, ίσως και με λίγο χαρτζιλίκι;

Και βέβαια για να πάρει κανείς το ΚΤΕΛ στην ώρα του ή για να φτάσει το δέμα όταν πρέπει, χρειάζονται πληροφορίες, έτσι δεν είναι; Αν πάρουμε την περίπτωση της μάνας που θέλει για πρώτη φορά να στείλει ένα δέμα στο παιδί της με ευπαθή φαγώσιμα. Θα πρέπει εκείνη να μάθει τα δρομολόγια του ΚΤΕΛ, να μάθει επίσης μέχρι τι ώρα μπορεί να πάει το δέμα της στο σταθμό, τι ώρα φθάνουν τα λεωφορεία στον προορισμό τους, αν θα πληρώσει βάσει όγκου ή βάρους, αν γίνονται δεκτά δέματα και την Κυριακή κτλ.   

Αυτά όλα σε πόσα λεπτά τηλεφωνικού διαλόγου με τον υπάλληλο της εταιρίας λέτε πως αντιστοιχούν; Πέντε λεπτά; Μπορεί και περισσότερο. Και αυτές οι πληροφορίες μέχρι πρότινος δίνονταν εντελώς δωρεάν, είτε ηλεκτρονικά, είτε με μία μόνο απλή αστική χρέωση. Τα πράγματα όμως άλλαξαν! Και άλλαξαν σε μία εποχή που ο χαμηλόμισθος (στην καλύτερη περίπτωση, αν όχι άνεργος ή άπορος) πελάτης των  ΚΤΕΛ «πονάει» οικονομικά!

Η ιστοσελίδα των ΚΤΕΛ διέκοψε την παροχή δωρεάν πληροφόρησης των δρομολογίων των λεωφορείων τους. Επιπλέον, υπάρχει και ειρωνεία στο θέμα! Σε συγκεκριμένη υποσελίδα  της ιστοσελίδας των ΚΤΕΛ, ο επισκέπτης καλείται να «κατεβάσει» pdf αρχεία με τα δρομολόγια. Κι ενώ κάθε λογικός άνθρωπος περιμένει να λάβει στον υπολογιστή του τα δρομολόγια των λεωφορείων, αυτό που λαμβάνει είναι μόνο η υπενθύμιση για το που πρέπει να καλέσει για να τα μάθει και πόσο θα χρεωθεί γι’ αυτό! Εκπληκτικό;  

Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το ότι το μόνο τηλέφωνο στο οποίο μπορεί το κοινό να καλεί, δηλαδή το νούμερο 14505 χρεώνει τις πληροφορίες που παρέχει και μάλιστα αδρά! Η κλήση από σταθερό τηλέφωνο, με ελάχιστη χρέωση τα 30 δευτερόλεπτα, κοστίζει 0,68 €/λεπτό, ενώ αν η κλήση πραγματοποιείται από κινητό τηλέφωνο το κόστος εκτοξεύεται στα 1,15 €/λεπτό.

Οι άνθρωποι χρεώνουν τις πληροφορίες για τις υπηρεσίες που οι ίδιοι παρέχουν! Και τις χρεώνουν πανάκριβα! Ανήκουστο κι όμως αληθινό! Μην το χαρακτηρίσετε «έξυπνο marketing», σας παρακαλώ δηλαδή. Αυτή η τακτική είναι απλώς απαράδεκτη! Για οποιαδήποτε εταιρία, πόσο μάλλον για έναν κατ’ ευφημισμό «κοινωφελή οργανισμό».

Για να δούμε όμως, ποιοι είναι οι κύριοι που τα κάνουν αυτά ανενόχλητοι; Κατ΄ αρχάς η λέξη ΚΤΕΛ είναι το ακρωνύμιο των λέξεων «Κοινά Ταμεία Εισπράξεων Λεωφορείων». Σήμερα, λειτουργούν στην Ελλάδα 61 ΚΤΕΛ, ως ανώνυμες εταιρίες οι οποίες καταμετρούν στο στόλο τους περίπου 4,5 χιλιάδες λεωφορεία, συνολικά. Οι εταιρίες αυτές απέκτησαν τη νομική μορφή των ανώνυμων εταιριών το 2003, είχαν όμως δημιουργηθεί με τον νόμο 2119 του 1952, αν και τα λεωφορεία του είδους ταξίδευαν στους ελληνικούς δρόμους ήδη από το 1927, τότε που πρωτοδημιουργήθηκε ο πρόδρομος των ΚΤΕΛ, δηλαδή οι «Κοινές Διευθύνσεις Αστικών και Υπεραστικών Λεωφορείων».

Συμπέρασμα; Το ΚΤΕΛ, που κακώς πολλοί από εμάς θεωρούμε ότι είναι δημόσιο μέσο μεταφοράς, είναι ιδιωτικό. Και οι ιδιώτες-επιχειρηματίες που βρίσκονται πίσω από τα οχήματα αυτά είχαν τη φαεινή ιδέα να τα κονομήσουν λίγο ακόμα, ή μάλλον πολύ ακόμα, σε βάρος των πελατών τους, οι οποίοι φυσικά δεν διαλέγουν τα ΚΤΕΛ επειδή είναι καλύτερα από τον ανταγωνισμό, αλλά επειδή αυτά έχουν 84 χρόνια τώρα το μονοπώλιο! 

Στην ιστοσελίδα των ΚΤΕΛ υπάρχει ένας σύνδεσμος με τίτλο "νομοθεσία των ΚΤΕΛ", ο οποίος όμως οδηγεί σε μία σελίδα που λέει "Oops! This page appears broken". Broken κατά λάθος; Broken εξ' επίτηδες; Επιφυλάσσομαι! Πάντως, τα ΚΤΕΛ πληροφορίες ή που δε δίνουν ή που τις μοσχοπουλάνε!

Α, επί τη ευκαιρία, οι ιδιότυποι αυτοί "κοινωφελείς οργανισμοί" παύλα ιδιωτικές ανώνυμες εταιρίες, εποπτεύονται από τον υπουργό μεταφορών και τον νομάρχη της κάθε έδρας τους. Βγάλε άκρη τώρα. Και φυσικά να μην κουβεντιάσουμε για το "δόντι" που πρέπει να υπάρχει ώστε να διατηρείται ακόμα στις μέρες μας ένα μονοπώλιο. Αφήστε το καλύτερα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο κι αυτό βεβαίως ισχύει και για τη διεφθαρμένη τούτη χώρα, όπως σωστά την αποκάλεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός!

Όταν κάποιος κάνει ό,τι του καπνίσει στην Ελλαδίτσα, όπως κι οπουδήποτε αλλού, πάει να πει πως οι παραπάνω κάνουν τα στραβά μάτια και πως οι παρακάτω δεν μπορούν να αντιδράσουν.

Ή μήπως μπορούν; 



9.5.11

alter ego


από την Πόλη έρχομαι...

thanx Antonis, we appreciate it!
Τι ωραία είναι όταν έχεις τα κέφια σου που είναι άνοιξη και που γύρω σου υπάρχουν υπέροχες φάτσες... Δε σου φαίνονται τότε όλα όμορφα, ή εν πάση περιπτώσει ομορφότερα απ’ ότι πράγματι είναι;

Γύρισα πριν λίγο από μια πλούσια μέρα με πολύ ήλιο και ακόμα πιο πολλά χαμόγελα κι άνοιξα να δω τα e-mail μου, ως συνήθως. Ένα απ’ όλα ήταν από το μουσείο Μπενάκη. Η διεύθυνσή μου υπάρχει χρόνια τώρα στη λίστα του μουσείου και κάθε τόσο λαμβάνω ειδοποιήσεις για τα νέα του δρώμενα. Το σημερινό μήνυμα είχε τίτλο «Έρχομαι από την Ακτή Ελεφαντοστού...». Μιας και ήδη χαμογελούσα, χαμογέλασα ακόμα περισσότερο και βέβαια το άνοιξα.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο, 14 Μαΐου και είναι η παρουσίαση από τον Ιταλό συλλέκτη Bruno Finocchiaro της συλλογής του με έργα αφρικανικής τέχνης.  

Το πρώτο που σκέφτηκα διαβάζοντας αυτή την πρόσκληση ήταν η γνωστή παροιμία «εδώ καράβια χάνονται...». Αμέσως μετά σκέφτηκα μια άλλη παροιμία, αυτή που λέει «από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα». Τέλος, σκάρωσα τον ακόλουθο πρόχειρο ορισμό: «συλλέκτης = ένας που τα ’χει όλα λυμένα, βαριέται, μαζεύει άχρηστα πράγματα κι έπειτα μαζεύει κι άλλους που βαριούνται και τους λέει πως τα μάζεψε».

Το άλλο Σάββατο λοιπόν ο ευκατάστατος Bruno θα μιλήσει ενώπιον άλλων -κυρίως ευκατάστατων- κυριών και κυρίων, σε ένα χώρο δημιουργημένο από έναν επίσης ευκατάστατο άντρα σχετικά με το πως συνέλεξε τα αποκτήματά του κατά την 30ετή παραμονή του στην Ακτή του Ελεφαντοστού. Κι αυτό σε μια Ελλάδα που καταρρέει οικονομικά και ηθικά. Αν μη τι άλλο, θα ’χει πλάκα να βρεθεί κανείς εκεί!

Για να μην εξαχθεί λάθος συμπέρασμα και για να μη λέω κι εγώ σαχλαμάρες, το Μπενάκη προσωπικά μου ’χει χαρίσει υπέροχες στιγμές! Τι να πρωτοθυμηθώ; τις μικρές συναυλίες που ’χω απολαύσει στους διάσπαρτους χώρους του; τις αξιόλογες παροδικές εκθέσεις που έχω θαυμάσει εκεί, πλάι στα μόνιμα εκθέματα; μια μελέτη που εκπόνησα παλαιότερα σ’ ένα από τα πιο φιλόξενα & όμορφα μουσεία μας, αυτό της Ισλαμικής Τέχνης; τις φορές που έχω αράξει για καφέ με αγαπημένα πρόσωπα στην ταράτσα της Κουμπάρη; Για τι απ’ όλα να γράψω, ποια στιγμή να ξεχωρίσω;

Δόξα το Θεό, υπάρχουν μερικοί φωτισμένοι πλούσιοι, όπως ο «Τρελαντώνης», ο Αντώνης Μπενάκης δηλαδή, ο αδελφός της «Πουλουδιάς», της μεγάλης Πηνελόπης Δέλτα. Χάρη σ’ αυτόν τον πλούσιο σε χρήμα, γνώση και ψυχή Αιγυπτιώτη και τους ομοίους του χαιρόμαστε σήμερα εμείς οι πληβείοι αυτό που με μια λέξη λέγεται «πολιτισμός». Και που όταν τίθεται ζήτημα επιβίωσης, αναγκαστικά ως προτεραιότητα παραγκωνίζεται. Ο Θεός λοιπόν να έχει καλά τους χρήσιμους πλούσιους (για τους άλλους δε μας νοιάζει διόλου) γιατί αλλιώς φίλοι μου καλοί... θα μας πάρει όλους ο διάολος!    

Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση του Σαββάτου υπάρχουν στη σελίδα του μουσείου Μπενάκη



streetlights

όσο ανάμεσά μας υπάρχουν ακόμα χαμογελαστοί νεολαίοι, πάει να πει... ok, αντέχουμε!


Τώρα τελευταία πως γίνεται, πως ταιριάζει, πως κουμπώνει, πως έρχεται... όλο πάνω σε νέους ανθρώπους με βαθιά πίστη στη χριστιανοσύνη πάω και πέφτω! Όταν ήμουν εγώ νέα η χριστιανική πίστη ήταν σχεδόν taboo, αναμεταξύ της πιτσιρικαρίας. Αν έλεγες στους φίλους σου πως θα πήγαινες εκκλησία είχες σοβαρές πιθανότητες να φας ντομάτες! Όχι πως το σκεφτόσουν κάτι τέτοιο δηλαδή, έτσι παράδειγμα δίνω. Άλλοι καιροί τότε. Φαίνεται οι εποχές σήμερα είναι τόσο απάνθρωπες που επιβάλλουν την επιστροφή της πίστης στο Θεό. Δεν έχω άλλη εξήγηση για το φαινόμενο που παρατηρώ τώρα τελευταία.  

Αυτά όλα τα ’πα για να καταλήξω στους Streetlights. Τι είναι αυτό; Αυτό είναι μία ιδέα-συμφωνία που έκαναν τρεις φίλοι στις αρχές του προηγούμενου έτους. Οι νεαροί εκείνο το κρύο χειμωνιάτικο βράδυ έκατσαν στα Mc Donalds στο Σύνταγμα. Εκεί έφαγαν και έπιασαν την κουβέντα. Μίλησαν για τη δύναμη που αντλούσαν από το Χριστό, μίλησαν για τέχνη, είπαν διάφορα και πολλά και στο τέλος αποφάσισαν να φτιάξουν μια ομάδα. Το οποίο και εγέννετο. Έκτοτε, υπάρχουν oι Streetlights, μια σπονδυλωτή, πολυπληθής ομάδα τέχνης και ελεύθερης έκφρασης που καταπιάνεται με διάφορα δρώμενα.

Video, μουσική, ραδιόφωνο, ηθοποιία και χορός, είναι κάποια μόνο από τα πεδία στα οποία οι Streetlights δραστηριοποιούνται.

Όλα καλά, όλα ανθηρά!
Υπάρχουν όμως δύο περίεργα σημεία στην υπόθεση αυτή.
Το πρώτο είναι πως το blog των Streetlights που εκτελεί χρέη ιστοσελίδας είναι γραμμένο (καλογραμμένο για την ακρίβεια) εξ’ ολοκλήρου στα αγγλικά και αδυνατώ να καταλάβω το λόγο. Προφανώς, οι αλλοδαποί συμμετέχοντες δε θα είναι τόσοι πολλοί. Άρα, ή που η αγγλική επιλέχθηκε για λόγους «θεαθήναι», κοινώς για «να πουλήσουν μούρη» οι πιτσιρικάδες, ή που υπάρχει κάποια διαφορετική, άγνωστη σε μένα εξήγηση.

Το δεύτερο και ακόμα πιο περίεργο είναι πως στο λίγο που έψαξα στο διαδίκτυο δε βρήκα πουθενά έναν τρόπο επικοινωνίας με την ομάδα. Μέσω του blog τους οι Streetlights προσκαλούν σε διάφορα σημεία νέους που ενδεχομένως να θέλουν να συμμετάσχουν σε αυτά που η ομάδα κάνει και μάλιστα σε κάποια video τους ζητούν από το κοινό οικονομική στήριξη, χωρίς όμως να υπάρχει κάπου ούτε διεύθυνσή τους, ούτε τηλέφωνο, ούτε e-mail επικοινωνίας. Δύο είναι τα τινά. Ή που η προσπάθεια ναυάγησε και οι Streetlights πάνω στο ξεκίνημά τους για κάποιο λόγο κατέβασαν ρολά, ή που υπάρχει άλλη σκοπιμότητα, την οποία εγώ φυσικά αγνοώ.

Ανεξάρτητα πάντως απ’ οτιδήποτε άλλο, επειδή είδα κάμποσα βιντεάκια των Streetlights στο youtube… οι τύποι δείχνουν να περνάνε καλά και να γουστάρουν. Και σ’ αυτές τις ηλικίες το να περνάς καλά δεν είναι πολυτέλεια, όπως συμβαίνει αργότερα. Αντίθετα, όταν είσαι πιτσιρίς είναι υποχρέωσή σου απέναντι στον εαυτό σου το να περνάς καλά. Γιατί μετά, έρχονται κάτι άλλα χρόνια… o Θεός να βάλει το χέρι του!


Το video που ακολουθεί είναι από ένα party που έκαναν τα παιδιά
με φόντο έναν μεγάλο βιτρώ σταυρό
(που δε μοιάζει και πολύ mainstream ορθόδοξος, αλλά who cares?)