Άγρυπνη τον καλούσε όλη
τη νύχτα:
κοίτα αυτόν τον δράκο-
δεν ξέρω γιατί
παραφυλάει.
Κι αυτός ξεπρόβαλε απ’ το
χάραμα
και την αντίκρισε
γονατιστή και μαγεμένη,
τα λυπημένα μάτια να
σηκώνει
στη λάμψη που ήτανε
αυτός.
κραδαίνοντας τη λόγχη
του, ολόισια
στο στόμα του κινδύνου
πολύ τρομακτικός, αλλά
επιθυμητός.
Κι αυτή γονάτισε ακόμα
πιο βαθιά,
κι έδεσε ευλαβικά τα
χέρια για τη νίκη του
γιατί δεν ήξερε πως μόνο αυτός νικά.
Ορθώνεται σαν πύργος
στο πλευρό του μαχητή, η
προσευχή της.
ανασύνθεση από ποίηση του
Ράινερ Μαρία Ρίλκε
