Ακριβώς πριν από οκτώ μήνες, πάρκαρα ένα μεσημέρι στην Αλίμου για να φωτογραφίσω ένα απ'
τα έργα τους. Haters έγραφε εκείνο το billboard. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που
αντίκριζα δουλειά τους. Είναι πολλά τα άδεια τεράστια panels στην πόλη, που έγιναν καμβάς στα χέρια
τους. Και τα μηνύματά τους είναι όλα αναγνωρίσιμα, αποκλείεται κάθε καινούργιο
που τύχαινε στο βλέμμα μου να μην ήταν δικό τους.
Ήμουνα
σίγουρη πως πίσω απ' το ριψοκίνδυνο εγχείρημα υπήρχε μια μικρή ομάδα
καλλιτεχνών. Και δε μ' ενδιέφερε να μάθω περισσότερα γι αυτούς. Μου αρκούσε που
κάποιοι νέοι άνθρωποι σ' αυτή την αποχαυνωμένη χώρα είχαν αναλάβει να μας
αφυπνίσουν, με τον δικό τους τρόπο. Μόνο που όποτε ερχόμουν
αντιμέτωπη με κάποιο νέο σύνθημά τους, χαμογελούσα.
Μέχρι
πριν λίγο αυτό, που τυχαίως ανακάλυψα ότι οι εναλλακτικοί εκφραστές των
γιγάντιων εγκαταλελειμένων πινακίδων, δεν είναι Έλληνες. Είναι πέντε Γάλλοι,
ζωγράφοι, σκιτσογράφοι και γραφίστες. Η ιδέα άρχισε να σχηματοποιείται στα τέλη του 2008,
μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, κι έγινε πράξη πια το 2012.
Μ' ένα
βανάκι λοιπόν και με το δόγμα της αυτονομίας κατά νου, η πεντάδα κατέφθασε και
στρώθηκε στη δουλειά. Πέντε μήνες χρειάστηκαν οι πέντε για να γεμίσουν την
Αττική με μηνύματα. Κι ο στόχος τους ήταν τριπλός. Ήθελαν να προκαλέσουν
προσωρινές εντυπώσεις στους οδηγούς, να πειραματιστούν με το υλικό των billboards και ταυτόχρονα να κινητοποιήσουν ντόπιες
ομάδες κοινωνικοπολιτικής δράσης.
Και
νομίζω πως σ' έναν βαθμό τα πέτυχαν και τα τρία. Όσο για το πρακτικό μέρος της
απόφασης, αυτό λύθηκε μαζεύοντας χρήματα από πειραματικές tecnho συναυλίες που διοργάνωσαν ειδικά για τον
συγκεκριμένο σκοπό, αλλά και από τους υποστηρικτές που βρήκαν μέσω της crowd-funding ιστοσελίδας που δημιούργησαν.
Η
αποσπασματική αφήγηση που ανέλαβαν οι πέντε νέοι, λένε οι ίδιοι πως είναι
συνοπτικοί διάλογοι, μια ιστορία δηλαδή που απλώνεται μέσα, γύρω και πέρα από
την πόλη της Αθήνας. Ένα κάλεσμα είναι. «Πιστεύουμε ότι η Τέχνη μπορεί και
πρέπει να στρατευτεί πολιτικά μέσα στην κοινωνία», δηλώνει η ομάδα κι εγώ είμαι η πρώτη που θα συμφωνήσω.
Για
λεπτομέρειες, δεν έχει κανείς παρά να επισκεφτεί τον ιστότοπο του project, που λέγεται Interzones Playground. Εκεί μέσα, οι νέοι δημιουργοί φαντάζομαι
πως θα εμπνευστούν. Και οι παλαιότεροι θα αναλογιστούν μάλλον ό,τι κι εγώ:
Γιατί η δράση δεν φέρει ελληνική υπογραφή; Γιατί ήρθαν άνθρωποι απ' έξω να μας
ταρακουνήσουνε; Γιατί τα δικά μας παιδιά ζουν φιμωμένα;
